who I am - odc. 19

Wena postanowiła się zlitować i udało mi się coś napisać. Od razu zaznaczam to jest trzy i pół strony w Wordzie.
---
Rano, gdy wychodziła na śniadanie niepewnie popatrzyła na buteleczkę stojącą na szafce nocnej. Chcąc jak na razie jak najszybciej o niej zapomnieć zamknęła drzwi i ruszyła do wyjścia. Miała nadzieję, że rutyna codziennego dnia oderwie ją od tego problemu.

Tak jak miała nadzieję przez cały ten czas przez jej myśl nie przemknęła ani razu szklana buteleczka z brązowym płynem. Wracała z biblioteki do pomieszczeń prefektów naczelnych. Udała się tam prosto po objedzie, żeby w spokoju odrobić zadania. Kiedy tylko przestała myśleć o lekcjach do jej umysłu wróciła irytująca ją buteleczka. Sama nie wiedziała, dlaczego nie mogła zastosować najprostszego wyjścia, czyli wylania eliksiru. Po wejściu do pokoju wspólnego otuliła ją przyjemna cisza. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że jej męscy współlokatorzy mają trening, co nasunęło jej rozwiązanie problemu. Przebiegła przez pokój i przeskakując po dwa stopnie wybiegła na górę. Wpadając do swojego pokoju rzuciła torbę na podłogę i złapała stojącą na szafce buteleczkę. Kiedy znalazła się znowu na korytarzu powoli podeszła do drzwi naprzeciwko. Nie pukając weszła do środka. W pokoju wspólnym chłopaków nie było nikogo. Od razu skierowała się do drzwi prowadzących do jednej z trzech sypialni. Podeszła do nich i wstrzymując oddech przyłożyła ucho do drewnianej powierzchni. W pomieszczeniu panowała kompletna cisza. Zbierając się w sobie otworzyła drzwi i weszła do pokoju. Trzymaną w ręce buteleczkę położyła na szafce nocnej. Z ciekawością rozglądnęła się po pokoju. Na ziemi walały się różne książki. Szata szkolna niedbale wisiała na krześle, a łóżko wyglądało jakby ktoś właśnie z niego wstał. Odwróciła się do wyjścia i krzyknęła cicho ze strachu. Stał oparty o framugę i przyglądał się jej. Podobała mu się konsternacja, jaką dostrzegł na jej twarzy.
- Przyszłaś wypróbować ze mną eliksir – wszedł do środka i zamknął drzwi.
- Miałeś być na treningu.
- No i byłem – ściągnął przez głowę szatę do quidditcha i nie przejmując się rzucił ja w okolice łóżka. Hermiona z ulgą stwierdziła, że pod spodem ma ubrany podkoszulek i czarne spodnie dresowe. – Ciekawsze od tego może być to, co ty tu robisz? – jego cwany uśmiech nie spodobał się jej.
- Ja? Wychodzę. Wpadłam tylko oddać ci twoją własność – była na siebie wściekła. Czuła się jak zwierze, które samo wepchało się w pułapkę. Postanowiła udawać pewną siebie. Przeszła obok niego kierując się do drzwi. Poczuła jak łapie ją za rękę odwracając twarzą do siebie. – Malfoy puść mnie w tej chwili
- Nie mam na to ochoty. - kiedy zrobił krok w jej stronę cofnęła się, ale na jej drodze stanęły zdradliwe drzwi. Widząc to uśmiechnął się z zadowoleniem.
- Nawet nie… - zanim dokończyła zdanie mężczyzna ją pocałował. Znowu poczuła jak jej ciało zdradza ją. Serce chciało wyrwać się z piersi tłukąc o żebra, a oddech stał się urwany. Nie kontrolując się żarliwie oddała pocałunek. Każdy jego dotyk przyprawiał ją o ciarki. Chciała się poddać temu wszystkiemu. Jego dotykowi, pocałunkom i bliskości. Ale ostatki rozsądku, jakie jej zostały spowodowały, że tego nie zrobiła. Położyła dłonie na jego klatce piersiowej i odsunęła go na długość rąk. – Nie Malfoy.
- Dlaczego? – uśmiechnął się przebiegle.
- Bo nie. To nie ma sensu. Nie ma prawa bytu.
- Kto mówi tutaj o jakimś prawie bytu? To miałaby być przyjemność i nie musisz rozkładać tego na czynniki pierwsze. Nie ma tu większej logiki, jakiegoś drugiego dna. Za dużo analizujesz tą swoją ładną główką. – dotknął dłonią jej policzka.
- Analizuję, bo w przeciwieństwie do bezproblemowego ślizgona potrafię myśleć. Cześć – otworzyła drzwi i wyszła. Kiedy został w pokoju sam uśmiechnął się z zadowoleniem. Wszystko szło po jego myśli.
***

Wracała do pomieszczeń prefektów naczelnych. Z każdym dniem coraz bardziej pogrążała się w nauce zdając sobie sprawę, że ma coraz mniej czasu do egzaminów końcowych. Kiedy tylko weszła do środka zauważyła siedzących na kanapie jej współmieszkańców.
- Cześć wam. O czym rozmawiacie? – kładąc torbę na podłodze usiadł na sofie obok Zabiniego.
- Wypytuję Diabła o jego nową dziewczynę.
- Mówiłem ci Cwaniaku, że to nie jest żadna moja dziewczyna. Po prostu znajoma.
- No to, co to za znajoma? – młody Di Binetti nie zamierzał przestać drążyć.
- Nazywa się Francesca…
- Chyba nie chcesz powiedzieć, że chodzi ci o Francesce z piątego roku? – Hermiona nie mogła w to uwierzyć.
- No tak. Drobna blondyneczka o ślicznych niebieskich oczach. – na samo jej wspomnienie wzrok Diabła się rozmarzył.
- Blaise czyś ty oszalał? Znam ją. Ona jeszcze nie skończyła szesnastu lat. – z dezaprobatą pokręciła głową.
- Siostra, o co ci chodzi? Przecież my mamy osiemnaście lat. To tylko trzy lata różnicy, a rocznikowo nawet dwa.
- Den sam znasz Blaisa. W tym przypadku te trzy lata różnicy to dużo. Do tego współżycie z osobą, która nie ukończyła szesnastu lat jest karalne. – słysząc to Zabini się roześmiał.
- Skarbie ty się martwisz, że mnie zamkną za uprawianie seksu? – jej troska wzruszyła go, przez co objął ją ramieniem i przytulił. – Spokojnie nie zamierzam jej zaciągać do swojego łóżka. Jedyne, co to tylko kilka razy rozmawialiśmy ze sobą i raz ją pocałowałem. Nic więcej. Spokojna twoja śliczna główka. – zarówno on jak i Denis roześmiali się. – Dobrze wiem, że po szkole krąży o mnie opinia, jako niewyżytego seksualnie samca. Zresztą schlebia mi to, ale nie oznacza, że zaciągam każdej niewiasty do swojego łóżka.
- Bardzo mnie to cieszy i uspokaja. Nie mam ochoty odwiedzać cię w więzieniu.
- Odwiedzałabyś mnie w więzieniu? – nie mógł w to uwierzyć
- Zależy, za co by cię zamknęli – roześmiała się. – Dlatego proszę cię myśl głową, a nie swoim przyrodzeniem.
- Staram się skarbie.
- Ale nie zawsze mu to wychodzi siostrzyczko. Nieraz diabelska natura jest nie do poskromienia.
- Denis odpieprz się i zajmij się swoim rudzielcem.
- Spokojna twoja głowa. Wiem jak się nią zająć – roześmiali się na głos, a Hermiona przewróciła oczami.
- Jesteście niekiedy obleśni i niewyżyci.
- My? Wydaje ci się. – Zabini uśmiechnął się szeroko do kumpla. – A właśnie wiesz, co mnie zastanawia Den? Dlaczego twoja siostra, która jest ładną dziewczyną nie spotyka się z nikim? – słysząc to pytanie Cwaniak się skrzywił. Jakoś nie potrafił i nie chciał wyobrażać sobie siostry z jakimś facetem. Powodowało to w nim jakąś irytacje.
- Bo w tej szkole nie ma faceta, który nadawałby się dla mnie – Hermiona uśmiechnęła się zadowolona.
- Rozumiem, że w tej szkole nie ma twojego ideału księżniczko. To, jaki jest twój ideał? Opowiedz o nim wujkowi Zabiniemu. – roześmiała się i poczochrała go po głowie.
- Jaki jest mój ideał? – przymknęła oczy, żeby się zastanowić. W jej głowie pojawił się przystojny, pewny siebie i bezczelny szarooki ślizgon. Szybko odgoniła od siebie te myśli. – Mój ideał mężczyzny powinien być inteligentny i błyskotliwy. Silny i pewny siebie, a zarazem czuły i delikatny. Mężczyzna, który godzinami mógłby prowadzić ze mną interesujące rozmowy, ale także żeby potrafił mnie rozśmieszyć. Mający jakiś cel w życiu, ale żeby nie dążył do niego po trupach. Chcę kogoś, kto będzie mnie wspierał, ale także da mi trochę swobody, kiedy będę tego potrzebować. I za żadne skarby świata nie może być despotą. – w tym momencie pomyślała o tym, że Draco Malfoy na pewno nie jest takim mężczyzna.
- Skarbie taka osoba siedzi właśnie obok ciebie. Ucieknijmy i weźmy potajemny ślub, a potem będziemy płodzić dzieci. – Blaise wyszczerzył się, ale przestał, kiedy dostał poduszką od Denisa.
- Wybacz Diabełku, ale nie skorzystam. Teraz wybaczcie, ale idę spać – wstała i po schodach ruszyła do swojej sypialni.
***
-  Hermiona! – słyszała, że ktoś ją woła i odwróciła się. Zaraz za nią pojawiła się Ginny. – Idziesz do biblioteki?
- Tak. Muszę się pouczyć się w spokoju.
- Jeżeli ci to nie będzie przeszkadzać, to pójdę z tobą.
- Pewnie, że nie. – na kilka godzin obydwie zaszyły się w czterech ścianach biblioteki. Otoczone książkami i ciszą.

- Dobra ja już mam dość – Gin zatrzasnęła książkę i popatrzyła na przyjaciółkę. Hermiona miała jeszcze trochę poczytać, ale kiedy zobaczyła minę panny Weasley zamknęła książki i zabierając je podeszła do biurka bibliotekarki.
- Chciałabym wypożyczyć te książki.
- Dobrze – kobieta odznaczyła pozycję i już po chwili Hermiona wychodziła z Ginny na korytarz niosąc w rękach trzy grube książki.
- Gdzie tera idziesz Gin?
- Z tobą. Mam nadzieję, że zastanę Denisa w jego pokoju.
- Jeżeli tylko nie poszedł gdzieś z chłopakami, to powinien siedzieć w pokoju. Wiesz, co Gin? Cieszę się, że jesteście razem.
- Uwierz mi Hermiono, że ja też – roześmiały się.
- Hermiona poczekaj – odwróciły się. Korytarzem za nimi podążał Ron Weasley.
- Czego chcesz Ron?
- Czy możemy porozmawiać? – kiwnęła głową, chociaż nie miała na to ochoty. – Na osobności.
- To ja idę, będę w waszym pokoju wspólnym Hermiono – ruda odwróciła się i chciała odejść.
- Ginny. Mam prośbę. Zabrałabyś te trzy książki?
- Oczywiście, że tak – panna Weasley odebrała tomiszcza od przyjaciółki.
- Połóż je na stoliku w pokoju wspólnym – dziewczyna kiwnęła głową, po czym odeszła zostawiając ją samą.
---  
Moi drodzy zbliżamy się powoli do końca. Tak wiem nie jest to dla was zrozumiałe w końcu oni nie są razem. Ale z kolejną częścią wszystko się rozjaśni.