72. Prawda zawsze wyjdzie na jaw

- Tak? To dziwne, patrząc na jej rejestr. Szczególnie, że powinnaś znać jego nazwisko. – na biurko rzucił kopie formularza z akt Felicity.

- Skąd to masz? Jakim prawem?!

- W końcu jestem vice-ministrem. – jego pewność siebie wypełniała cały pokój. A jej zbierało się na płacz.

- Nawet sam minister nie ma prawa wyciągać dokumentów mojej córki bez mojej zgody!

- Pytam się, kto jest ojcem małej? Bo nie wierze, że mnie zdradziłaś. To nie w twoim stylu

- A może się mylisz. Może jednak to zrobiłam. Choćby z Michaelem Rennet. – słysząc to zawahał się. Zbyt dobrze pamiętał jak Rennet przystawiał się do gryfonki. Może jednak mu uległa? Jednak coś mu nie pasowało. Może jej ton głosu, gdy to mówiła. Albo spojrzenie czekoladowych oczu. Nie wiedział, ale czuł, że była gryfonka coś kręci. Dlatego się opanował.

- Jakoś mało to prawdopodobne. Z tego, co wiem Rennet żyje.

- Może nie chciałam, żeby wiedział o małej. To była jednorazowa przygoda. Nie chciałam się z nim wiązać, więc nic mu nie powiedziałam. – coraz bardziej był pewny, że to zmyślona historyjka. Może kobieta była dobrą aktorką, ale nie przed nim. W przeszłości zbyt dobrze ją poznał, by teraz nabrać się na jej sztuczki.

- W takim razie w jej aktach byłoby jego nazwisko. Po drugie nie uciekałabyś do Francji. Ale jak chcesz kłamać to, rób to dalej. A ja wyciągnę na światło dzienne wszystkie twoje akta i akta Felicity. Będę znał każdy szczegół z waszego życia. – uśmiechnął się do niej pewnie i zarazem perfidnie – A patrząc na to, że jestem zastępcą ministra nie będzie to trudne. Zastanówmy się. W naszym ministerstwie? Bez problemu, wystarczy kilka poleceń. A do Francji wystarczy jeden telefon i dobry argument, który zawsze się znajdzie. - złość zbierała w niej jak lawa w wulkanie. Traciła panowanie nad sobą. I oto mu właśnie chodziło. Dobrze wiedział, że jeżeli dobrze ją podejdzie, powie mu całą prawdę nieświadomie.

- Nie masz nawet odrobiny prawa zbliżać się do naszych papierów. Nawet, jeśli byłbyś ministrem!

- Kotku pamiętaj, że mam swoje wpływy. Do tego wiele osób w ministerstwie boi się mnie, więc wystarczy wydąć polecenie i wszystko znajdzie się na moim biurku. - zdawał sobie sprawę, że stąpa po cienkim lodzie, ale czół się bezpieczny. Nic mu nie mogła zrobić. Hermiona zawsze miała gorący charakter, a teraz gotowało się w niej ze złości, aż poderwała się z fotela. Jak lwica broni swoje małe, tak ona była gotowa bronić swojego dziecka.

- Jak śmiesz przychodzić tu, wtrącać się do mojego życia i życia mojej córki!! Spadaj do tej swojej anorektyczki Vanessy i daj mi święty spokój! Nawet, jeżeli jesteś biologicznym ojcem Fel, to nie masz prawa być dla niej ojcem!! Nie pozwolę byś skrzywdził mojego Aniołka, tak jak skrzywdziłeś mnie!! A teraz wyjdź!! – rozpłakała się i usiadła. Schowała twarz w dłoniach. Miała gdzieś, że rozmaże cały makijaż. Była wściekła na siebie. Podszedł ją, a ona jak małolata wplątała się w pajęczynę jego intrygi. Dopiero teraz uświadomiła sobie, co zrobiła. Obiecała sobie, że Malfoy nigdy się nie dowie prawdy. Podjęła wiele starań, by to uczynić. W tym wymuszenie na przyjaciołach złożenia przysięgi wieczystej. Czego później wiele razy żałowała. Byli dla niej jak rodzina, a ona naraziła ich na śmierć. Do tego wszystkiego powiedziała  blondynowi wszystko sama. Kiedy usłyszał to z jej ust zamurowało go. Podejrzewać, że jest biologicznym ojcem dziecka, a usłyszeć to z ust dziewczyny to całkiem, co innego. On Dracon Malfoy, pan samego siebie, niezależny od nikogo ma córkę. Córkę, która ma dwa i pół roku, a on kompletnie jej nie zna.

 - CO TU JESZCZE ROBISZ!! Wiesz, co chciałeś wiedzieć, więc wracaj do swojego czystokrwistego życia!

- Nigdzie nie zamierzam iść. Dowiedziałem się tego, co chciałem, ale chcę powiedzieć coś tobie.

- Nie chce nic słyszeć. Daj mi święty spokój!! – rozpłakała się jeszcze bardziej. Nie obchodziło ją, że pokazuje mu, jaka jest słaba. Dławiąc się łzami dalej na niego krzyczała. - Zniknij z mojego życia! Żałuje bardzo, że nie zostałyśmy we Francji. Tam, gdzie nie było ciebie. Zawsze wchodzisz w moje życie swoimi brudnymi buciorami niezapraszany! I zawsze wprowadzasz w nim zamęt. Raz już to zrobiłeś, teraz robisz to znowu! Ale nie pozwolę byś zrobił to z życiem Felicity. Nie pozwolę jej skrzywdzić! Więc jeżeli masz chodź trochę serca to wyjdź i zostaw mnie w spokoju. Nic nie chcę wiedzieć! – w jej głosie prawie czuć było małe kryształki lodu. Słyszał w nim złość i może nawet nienawiść. Obydwa te uczucia, były skierowane przeciw niemu.

- Moje buty są czyste, jakbyś nie zauważyła. A co do drugiej sprawy, to chyba skrawek serca mam i dlatego zostanę. – podszedł do półki, gdzie leżało pudełko chusteczek i rzucił go na jej kolana - Czy chcesz czy nie. Nie masz wyjścia i tak to powiem, chociaż będzie to dla mnie bardzo trudne. Nigdy nic takiego, nikomu nie mówiłem. – oparł się o biurko i popatrzył na nią. Odetchnął głęboko i zaczął mówić – trzy…trzy lata temu Blaise mówił prawdę. Chciałem dokopać hogwarckiej świętej trójcy…- Popatrzyła na niego. W jej oczach dostrzegł żal i ból.

- I co mnie to obchodzi? Już to wiem. Nie chcę wracać do przeszłości, to dla mnie rozdział zamknięty.

- Ale ja muszę. Chociaż to trudne i nie przywykłem do takich rzeczy. Szczególnie, że nigdy nikomu z niczego się nie musiałem tłumaczyć. Więc siedź cicho, słuchaj i mnie nie denerwuj. Wracając do tematu, chciałem to zrobić. Jak łatwiej było to zrobić, jak uwieść pannę–ja-wiem-wszystko, rozkochać ją i rzucić? Podobały mi się te podchody. Słowne sprzeczki z tobą. Twoja zadziorność i niedostępność były dla mnie wyzwaniem. Jako jedyna w szkole, nie chciałaś wepchać mi się do łóżka. Nie licząc Amii, która była moją kuzynką i siostry rudego, którą interesuje się Zabini. Dlatego, tak mnie bawiła ta gra. – na chwile przestał mówić, jeżeli dziewczyna podniosłaby głowę zauważyłaby, że chłopak próbuje zebrać się w sobie. W końcu Draco Malfoy, zarówno sam jak i przez innych był uważany za zimnego drania, bez uczuć. Przez lata pracował na taką opinie. Chciał być tak spostrzegany. Nie potrafił pokazywać uczuć, a tym bardziej tłumaczyć się ze swojego zachowania. Zawsze robił to, co chciał nie zależnie od nikogo. Tym razem było prawie tak samo. Postanowił sobie, że jej to powie i musiał to zrobić. Ale najbardziej samego siebie zdziwił, że czuł, iż musi to zrobić nie tylko dla siebie, ale także dla niej. Co go przerażało. - Ale nie sądziłem, że sam kręcę na siebie bicz. Czym bardziej cię poznawałem, tym bardziej mnie zadziwiałaś. Byłaś inna niż te wszystkie laski przed tobą. Pewna siebie, mądra i zawsze wiedziałaś, co powiedzieć. Pomimo tego jak kiedyś cię potraktowałaś, byłaś przy mnie, kiedy tego potrzebowałem. Nie wyśmiałaś mnie, kiedy załamałem się po śmierci matki i stałem się słaby. Czułem się jakbyś roztapiała coś we mnie. Zawróciłeś mi w głowie, nieświadomie się tam wkradając. Potem ten wypadek twoich rodziców. Naprawdę martwiłem się o ciebie…

- Ta – zakpiła - zapewne i dlatego poszedłeś z inną laską do łóżka

- W ten pechowy wieczór – kontynuował nie komentując jej wypowiedzi - piłem z Zabinim. Poszło sporo butelek whisky. Nie byłem za trzeźwy.

- Pewnie najlepiej zgonić wszystko na alkohol. Bez sensu wracać do przeszłości. To już było i nie wróci. Jesteśmy całkiem inni. Mamy inne wartości.  Najlepiej niech każdy z nas idzie w swoją stronę. Oddaj mi klucz do drzwi – wstała i wyciągnęła rękę oczekując, by wykonał jej prośbę.

- Nie. Muszę to powiedzieć, a ty słońce siadaj w tej chwili na swoim zgrabnym tyłku, tam gdzie przed chwilą siedziałaś. Dopóki wszystkiego ci nie wytłumaczę, nie wyjdziesz stąd. Taka zasada tutaj obowiązuje, a wiesz, że nie pozwalam łamać swoich zasad.

- Mam gdzieś twoje zasady!

- Granger zamknij się w końcu i słuchaj.

- Dobra miejmy to już za sobą i pozwól mi wrócić do mojego życia, w którym nie ma ciebie. A tak poza tym, skąd mam mieć pewność, że to, co mówisz, nie jest wymyśloną bajeczką?

- Jak chcesz, to zażyje Vitaserum. Ja powiem to, co chcę powiedzieć, a potem ty zdecydujesz, co z tym zrobisz.

- W takim razie słucham? Kończmy to. Nie mam czasu tutaj siedzieć.

- Zabini wrócił do siebie. A ja leżąc na łóżku… - wrócił do wspomnień sprzed trzech lat. Wydawało mu się jakby to było wczoraj. Ku swojemu zdziwieniu był z nią w stu procentach szczery. Słuchała go z zamkniętymi oczami. Cofnęła się do tych szkolnych lat. Bardzo dobrze pamiętała ból, jaki poczuła widząc go z tą dziewczyną. -… wtedy poznałem wszystkie informacje o Felicity. - Otworzyła oczy i popatrzyła, na niego zszokowana. Jeżeli to, co powiedział jest prawdą to ona bezpodstawnie go oskarżyła i wykluczyła z życia małej. Łzy znowu popłynęły jej po policzkach.

- To za dużo jak na moją głowę.

- Umówmy się na jutro, na obiad. Powiesz czy mi wierzysz. Jeżeli tak, to opowiesz mi tylko jak ona jest. Jutro, o siedemnastej „Pod kasztanem” – otworzył drzwi i wyszedł. Zostawił ją samą. To wszystko nie było na jej głowę. Weszła do małej łazienki przynależącej do jej biura. Popatrzyła na swoje odbicie. Wyglądała jak siedem nieszczęść. Doprowadziła się do porządku. I wróciła na dół. Odnalazła Mary. Poprosiła żeby wszystkiego dopilnowała i teleportowała się do domu. Dwadzieścia minut po wyjściu dziewczyny z hotelu Draco poszedł w jej ślady i opuścił resztę imprezy nie informując nawet o tym swojej partnerki, z którą przyszedł. Postanowił, nie teleportować się do domu. Szedł pogrążonymi w mroku ulicami. Pomimo późnej pory, minęło go kilka samochodów. Rozmyślał o wydarzeniach dzisiejszego wieczoru. O zapłakanej kobiecie. O swojej dziwnej szczerości, tak innej od jego codziennej postawy. O jej decyzji sprzed lat. Uciekła do Francji przed nim, by nie dowiedział się o córce. Małej istocie, której wraz z Hermioną dali życie. Osobie, w której płynęła po części jego krew.

W czasie, gdy Malfoy rozmyślał, panna Granger dotarła do domu. Zapłaciła opiekunce. Zrzuciła buty i poszła na górę. Weszła do pokoju swojej córeczki. Spała zwinięta w kłębek. Pocałowała ją i przeszła do swojej sypialni. Przez całą noc nie mogła zasnąć. Przed oczami miała blondwłosego mężczyznę. W uszach dźwięczały jej, jego słowa. Rozmyślała o bólu, który towarzyszył jej przez te trzy lata. Gdy tylko w oknie jej sypialni pojawiły się pierwsze promienie słońca wstała i złapała za telefon. Po chwili w słuchawce usłyszała zaspany i zdezorientowany głos Harrego. Przeprosiła, że dzwoni tak wcześnie, ale musiała porozmawiać z Clar. Jako czarodziejka dziewczyna miała jeszcze problem w obsłudze telefonu, co zawsze bawiło Hermionę, ale nie tym razem. W końcu zdenerwowana pani Potter, kazała zabrać jej małą i przyjechać na śniadanie. Felicity była przeszczęśliwa możliwością zjedzenia posiłku z wujkiem i ciocią. Gdy tylko weszła do domu państwa Potter, Clar zauważyła, że coś jest nie tak i to bardzo. Była gryfonka zawsze wyglądała perfekcyjnie. Dzisiaj była ubrana w dres, a jej oczy były podkrążone.

- Kochanie, wszystko w porządku?

- Nie. Ale porozmawiamy za chwilę. Najpierw mój skarb musi coś zjeść.

- Oczywiście. Siadajcie. Stół już jest nakryty. - Po śniadaniu, Harry zaczął bawić się z Fel, a one usiadły w salonie.

- Co się dzieje Herm? Nie za dobrze wyglądasz

- W nocy nie zmrużyłam oka. Wczoraj przeżyłam, mały szok. A raczej wcale nie tak mały.

- Niech zgadnę, zafundował ci go mój kochany braciszek?

-Zgadza się. Podszedł mnie podstępem i wyciągnął prawdę o Felicity. Tak bardzo was przepraszam, nie powinnam nigdy prosić o złożenie przysięgi. Żałuje tego do dziś.

- Hermiono nie wygłupiaj się, to już było. Zgodziliśmy się na to, bo cię kochamy.

- Dzięki.

- A teraz mów, co wywinął mój kuzynek. - Hermiona opowiedziała jej o wydarzeniach z wczorajszego wieczoru. Po jej policzkach znowu popłynęły łzy. Gdy zakończyła swoją relacje Clar potwierdziła wszystko. Wtedy doznała szoku, większego niż wczoraj. Chociaż była niemal pewna, co do słów Malfoya, dopiero po zapewnieniu Clar, że to prawda całkowicie w nie uwierzyła.

- A teraz moja droga. Proszę maszerować do góry do pokoju gościnnego.

- Ale, po co?

- Jak to, po co? Musisz się trochę przespać. Jesteś wykończona. My z Harrym zajmiemy się Fel, a ty odpocznij sobie. Potem weź długą kąpiel, kosmetyki są w szafce koło umywali.

- Ale…

- Nie ma, ale. Wyglądasz jak wrak człowieka. Za dużo ostatnio miałaś wrażeń. Maszeruj na górę i nie sprzeciwiaj się. - pocałowała blondynkę w policzek i weszła schodami na piętro. Gdy w pokoju gościnnym położyła głowę na poduszce zasnęła natychmiastowo.  

***

 Dochodziła siedemnasta  gdy doszła do umówionego miejsca. Chociaż, że restauracja leżała spory kawałek od jej domu postanowiła się przejść, by się trochę uspokoić. Gdy tylko weszła zobaczyła go przy stoliku. Kiedy podeszła, wstał i odsunął jej krzesło.

- Cieszę się, że przyszłaś.

- Nie byłam pewna, czy dobrze robię. – ich rozmowa była sztywna i oficjalna, chociaż nie miała żadnego konkretnego tematu. Po skończeniu posiłku. Draco zadał jedno z pytań, które go dręczyły

- Czy wierzysz w moje słowa?

- Chyba tak. Clar potwierdziła twoją historię. Kiedy to wszystko się stało, nie chciałam niczego słuchać. Ani ciebie, ani Clar. Z drugiej strony, co by to dało? – jej głos był smutny i cichy. 

- Mogłaś, chociaż powiedzieć mi o dziecku.

- I co? Rzuciłbyś całe swoje życie i zajął mną i dzieckiem? Lepiej było, że wyjechałam.

- Ja sądzę inaczej.

- Nie oszukuj się. Byliśmy wtedy jeszcze parą nastolatków wchodzących w dorosłe życie. Mi było trudno oswoić się z tą myślą. Sam przyznaj, że nie byłeś gotowy na ojcostwo

- Może masz rację. Chociaż pamiętaj, że nie zawsze wiesz wszystko Granger

- Nie może, tylko na pewno.

- Jaka ona jest?

- Kto? – dziewczyna była bardzo rozkojarzona. Przez ten jeden wieczór cały jej obraz tej sytuacji wywrócił się do góry nogami

- Nasza córka. – tak dziwnie dla niej brzmiało to słowo w jego ustach.

- Wszyscy mówią, że jest naszą mieszanką. Jak widziałeś ma włosy i rysy twarzy po tobie. Po mnie ma oczy i usta. Ale nie uśmiech. Tych ma wiele, kiedy się uśmiecha jednym z nich to pomimo moich cech, to skóra zdjęta z ciebie. Od razu przypomina ciebie. Choć jest mała, jest bardzo uparta, bystra i zawsze dąży do celu. Czasami zadziwia mnie jej spostrzegawczość i jej uwagi. Czasami śmiejemy się z Clar, że jest istnym żeńskim wydaniem ciebie. Jest bardzo ciekawa wszystkiego, jedynak po mnie odziedziczyła ufność do świata. Jest dla mnie wszystkim.

- Kiedy dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży?

- Jak byliśmy, w Hogwarcie zauważyłam, że coś ze mną nie tak. Ale nie przypuszczałam, że to ciąża. Dopiero po bitwie w szpitalu lekarz powiedział mi, że zostanę matką. Wtedy wiedzieli o tym tylko Clar i moi rodzice. Nie miej przypadkiem do niej pretensji. Od razu, gdy tylko lekarz mnie o tym poinformować chciała po ciebie biec. Ale nie zgodziłam się i do tego wymusiłam na niej wieczystą przysięgę. Także na innych, kiedy poinformowałam ich o tym. Tydzień przed ślubem Clar i Harrego postanowiłam, że wyjadę do Francji do Natta. Tam spędziłam trzy lata.

Przez kolejną godzinę, opowiadali sobie o tych trzech latach. Hermiona przypomniała sobie jak bardzo lubiła z nim rozmawiać. Zawsze potrafił prowadzić z nią inteligentną rozmowę. Przez ten czas Draco dużo dowiedział się o Felicity. Nie podobało mu się, że tak długo główną rolę mężczyzny w jej życiu odgrywał Nathaniel Pederson, który do tego wszystkiego był ojcem chrzestnym małej. Kobieta skwitowała to śmiechem. Szczególnie, że wiedziała, iż Natt był w stanie dla dziewczynki zrobić wszystko.

- Cieszy mnie, że po tylu latach nosisz ten kwiatek.

- O co ci chodzi z tym wisiorkiem? Już drugi raz o nim wspominasz odkąd się spotkaliśmy.

- A niby taka inteligentna jesteś.

- Odezwał się Einstein.

- Ty Kopernik, nie bądź taka mądra. Sam go wybrałem. Ten kamień przypominał mi i nadal przypomina ciebie. Taki niepozorny, a w środku tak niesamowity. Zmienny, tak jak twój charakter.

- Nigdy nie sądziłam, że to od ciebie.

- Widzisz, różne rzeczy zaskakują nas w życiu.

- Masz rację. Wybacz, ale muszę już iść. Umówiłam się z opiekunką, że będę o wpół do ósmej

- Czy mogę cię odprowadzić?

- Dobrze. Niech ci będzie czystokrwisty

- Nie podskakuj szlamiątko – uśmiechnął się do niej. Wyszli z restauracji. Szli obok siebie nie odzywając się. Nie poznawała go, nie wierzyła, że tak bardzo się zmienił. Chciała się już pożegnać, gdy odwrócił ją i delikatnie pocałował. Tym razem nie odepchnęła go. Po chwili puścił ją, chociaż tak bardzo chciała zostać w jego ramionach.

- Czy ty chcesz znowu dostać w ten swój blady dziób? – pomimo groźby jej głos był delikatny.

- Pamiętaj, że zawsze biorę, co chcę.

- Ty nigdy się nie zmienisz. – zaśmiała się.

- A po co? Lubię siebie takim, jaki jestem.

- Jesteś jak zawsze zakochanym w sobie narcyzem.

- I za to mnie uwielbiasz.

- Żebyś się nie pomylił. I jak tu nie sądzić, że mała jest podobna do ciebie. Tak samo uparta, jak osioł.

- Odezwała się oślica. Może to ma akurat po mamusi?

- Zamknij się już. Czy chciałbyś ją poznać? – pytanie, które zadała zadziwiło ją samą.

- Oczywiście, że tak, ale… - zrobił się blady jak ściana.

- Nie możliwe, wielki pan Malfoy się boi. Do tego dwu i pół letniej dziewczynki – zwinęła się ze śmiechu, a w oczach pojawiły się łzy, czym uraziła jego dumę.

- Wcale nie. – gdy usłyszała jego zimny ton głosu opanowała się. - Chce ją poznać. – na twarzy pokazał mu się tak dobrze jej znany wyraz zaciętości.

- To poczekaj tutaj chwilę. Tylko nie zwiej ze strachu, gdzie pieprz rośnie – weszła do domu zostawiając go samego. Usiadł na huśtawce, która stała na ganku. Kiedy drzwi otworzyły się wstrzymał oddech, ale z domu wyszła opiekunka. Obrzuciła go ciekawym wzrokiem, ale napotkawszy jego zimne oczy szybko odeszła. Czekał dalej.

- Feli, posłuchaj chwilkę, chciałabym żebyś kogoś poznała. Draco bardzo chce cię poznać. Więc bądź miła dobrze?

- Tak.

- To poczekaj tutaj na mamusie. – posadziła ją na fotelu i wyszła na ganek. Widząc to, zdenerwował się.

- Chodź, czeka na ciebie. – wszedł niepewnie do domu brązowowłosej. Na dużym jasnym fotelu siedziała mała dziewczynka, którą wcześniej widział.

- Kochanie, to jest Draco przyszedł cię poznać – Feli przekrzywiła zabawnie głowę i przyjrzała się Draconowi.

- Cześć, Feli.

- To ten pan!

- Tak kochanie, już wcześniej z nim rozmawiałaś. 

- To pan ze zdjęcia!

- Jakiego zdjęcia? – zdziwił się Draco.

- U mamusi w pokoju. W takiej grubej książeczce.

- To bardzo ciekawe. Opowiesz mi o tym?

- Pewnie. – mała obdarzyła go szerokim uśmiechem

- Malfoy! – Hermiona oburzyła się.

- No, co? Pytam tylko z ciekawości.

- Jesteś nie możliwy, przekabacisz nawet dziecko. – roześmiała się i przyglądała jak jej córeczka wspina się na kolana chłopaka

Epilog

Minęły dwa lata. Bardzo wiele się zmieniło. Państwo Potter mieli śliczne półtorej roczne bliźniaki Lili Anabel, oraz Sama Jamesa.

Ron rozstał się z Lavender, gdyż ta sprzeciwiała się jego wyjazdowi do Brazylii na roczne szkolenie z ministerstwa. Po trzech miesiącach spotkał tam Brazylijkę, dla której całkowicie stracił głowę.

Ginny i Blaise. Bardzo ciekawa para. Planują ślub. Chociaż przyszła panna młoda wyzywa swego, narzeczonego od bałwanów, świata poza sobą nie widzą. Chociaż, długo zeszło zanim Ginnevra przekonała się, co do swojego przyszłego męża.

A nasi główni bohaterowie? Ich świat stanął na głowie. Przez ten czas, który upłynął od szczególnego wieczoru Draco poznawał Felicity. Również starał się odzyskać zaufanie Hermiony, co bardzo dobrze mu wychodziło. W końcu stara miłość nie rdzewieje. Mała zawładnęła całkowicie sercem zimnego Dracona Malfoya. Od trzech miesięcy panna Granger i cztero i pół letnia Fel mieszkają w Malfoy’s Menory. Hermiona zmieniła w rejestrze rubrykę dotyczącą danych ojca. Teraz w aktach Felicity Amelii Malfoy w rubryce dane ojca, widniały informacje o Draconie. Bywają gorsze dni, ale większość to te dobre, ale czego się spodziewać po tak silnych charakterach. Jak ogień i woda. Dwie sprzeczności, które tak naprawdę nie potrafią żyć bez siebie. A z nimi ich Szczęście. Nie układają wielkich planów na przyszłość. Żyją chwilą obecną, ciesząc się każdym dniem. Najważniejsze dla nich, jest szczęście ich córki. Wiedzą tylko tyle, że chcą być razem. A co przyniosą kolejne dni?  To czas pokaże.