Zagadki przyszłości - odc. 31/ostatni

Odkąd Draco zaczął się z nią spotykać wyprowadził się z Malfoy Manor. Zamieszkał w swoim apartamencie, którego do tej pory używał sporadycznie. Minęło siedem miesięcy zanim Hermiona zgodziła się do niego wprowadzić. Ginnevra chodził dumna jak paw, tłumacząc Zabiniemu, że przecież mówiła, że ta dwójka jakoś się dogada. Obydwie panie były zadowolone, że mieszkają tak blisko siebie. Uczyli się żyć razem. Zarazem ucząc się siebie nawzajem. Jak to w każdym związku bywa zdarzały im się sprzeczki i kłótnie. Zarówno Hermiona jak i Draco mieli twarde charaktery i lubili stawiać na swoim, ale jakoś udawało im się dochodzić do porozumienia. Nauczyli się chodzić na kompromisy. Tylko jeden raz w czasie dość dużej kłótni kobieta wyszła trzaskając drzwiami. Było to już jakiś rok odkąd razem zamieszkali. Poszło o to jak Draco potraktował pewnego mugola. Kiedy zwróciła mu uwagę w odpowiedzi usłyszała słowa, które ją rozjuszyły niczym czerwona płachta byka na korridzie. 

- Przecież nic się nie stało to tylko mugol.

- Mugol? Mugol to też człowiek zakichany arystokrato. – słysząc jego kolejne zdania na ten temat wykrzyczała, że ma tego dość i wyszła zostawiając go samego. Nie wróciła na noc. Na drugi dzień po dyżurze w szpitalu nie pojawiła się w mieszkaniu. Domyślił się, że nocuje u siebie w domu. Jako arystokrata nie nawykł do przepraszania, dlatego naskrobał kilka raczej nieskładnych zdań wyjaśnienia i wysłał je do dziewczyny razem z dużym bukietem czerwonych róż. Piętnaście minut później dostał nimi w głowę.

- Jeśli myślisz, że kilka badyli załatwi sprawę, to się grubo mylisz! – pomimo jej wielkiej złości doszli wtedy do porozumienia.

Chociaż ani ona, ani Draco nie pracowali w ministerstwie często bywali na różnych imprezach magicznej śmietanki towarzyskiej. Nie lubili tych imprez. Były sztywne i polegały na pokazaniu się z jak najlepszej strony. Przychodzili na nie tylko, dlatego że nalegał na to Lucjusz. Twierdził, że jego syn, jako spadkobierca fortuny Malfoyów musi dbać o dobry wizerunek i pozycję wśród elity magicznej. Była zmęczona po dyżurze, który właśnie skończyła. Miała ochotę by po relaksującej kąpieli usiąść na kanapie w salonie z kubkiem herbaty w ręce i przytulić się do swojego blondyna, który powinien za chwilę wrócić z pracy. Niestety jak się dowiedziała nie było takiej możliwości. Stała właśnie w sypialni, kiedy usłyszała jak wchodzi do mieszkania.

- Hermiona!

- Na górze – już po chwili przytulał ją zatapiając się w pocałunku.

- Chodź – sprowadził ją na dół, by wręczyć jej duże białe pudełko, które zostawił w salonie idąc na górę.

- Co to?

- Zobacz – patrzył jak kładzie pudełko na stoliku i ściąga wieko. Delikatnie wzięła do rąk czarny materiał wyciągając go z opakowania. Z zachwytem patrzyła na długą czarną suknię wykonaną z jedwabiu.

- Jest piękna. – uśmiechnęła się do niego.

- Cieszę się, że ci się podoba.

- A na jaką to okazję?

- No i tutaj jest mały problem. Zastępca ministra wydaje dzisiaj bal…

- Nie. Tylko nie mów, że mamy dzisiaj iść na jakiś bal. Nie mam na to siły. Chciałam posiedzieć w domu i odpocząć.

- Kochanie wiesz, że najchętniej bym tam nie szedł…

- Ale twój ojciec ma wobec ciebie swoje oczekiwania. Idę się szykować. – z ciężkim westchnieniem ruszyła na górę do sypialni.

- Dziękuję – Wiedział, że ostatnio te wszystkie przyjęcia, bale i wizyty zaczęły ją męczyć. Mieli przez nie mniej czasu dla siebie, ale przecież to nie jego wina, że urodził się arystokratą. Ubrany w czarny smoking siedział w salonie i czekał na swoją kobietę. Kiedy usłyszał stukot obcasów na drewnianych schodach wstał i podszedł do nich. Patrzył jak schodzi. Jak zawsze zjawiskowo piękna. Ubrana w suknie, którą dostała od niego. Czarny jedwab pasował na nią niczym druga skóra. Lejący, połyskujący, a zarazem podkreślający wszystkie atuty jej kobiecości. Nie wyobrażał sobie by mogła należeć do jakiegoś innego mężczyzny. Ujął jej dłoń i kiedy tylko wyszli z mieszkania teleportował ich pod dworek  który należał do zastępcy ministra.

Wybiła pierwsza w nocy. Sącząc wino stała i przyglądała się ludziom na sali. Została sama, bo Draco tańczył z żoną ministra. Kiedy skończył i chciał do niej podejść zaczepił go jakiś starszy mężczyzna. Malfoy zatrzymał się i wdał z nim w rozmowę. Dlatego to Hermiona podeszła do nich.

- Panie Werent pozwoli pan, że przedstawię panu Hermionę Granger. Hermiono to jest pan Henry Werent doradca ministra magii.

- Bardzo mi miło pana poznać – uśmiechnęła się delikatnie, na co starszy człowiek tylko się skrzywił. Wrócili z Draconem do przerwanej rozmowy. Hermiona przez chwilę przysłuchiwała się tej wymianie zdań. W końcu musiała wtrącić się do tej rozmowy. Nie mogła słuchać, jakie bzdety mówi ten facet odnośnie wypadku, który wczoraj miał miejsce na Pokątnej. Dwoje młodych ludzi doprowadziło do zawalenia się jednej ze ścian sklepu. Przez co sami zostali zasypani pod gruzami.

- Przepraszam pana, ale moim zdaniem ten wypadek wcale nie był spowodowany przez czarodzieja mugolskiego pochodzenia. Sama zajmowałam się ich obrażeniami i śmiem twierdzić, że winnym całego tego wypadku jest syn państwa Rindul. A jak wiadomo pochodzi on z arystokratycznego rodu.

- Nie chcę pani obrazić panno Granger, ale nie może pani wyrażać swojego zdania z naszego punktu widzenia. Jest pani córką ludzi bez daru magicznego, dlatego panna tego nie zrozumie – mówiąc to przymrużył w złości swoje małe oczka, co przy jego wielkiej pyzatej twarzy wyglądało komicznie. 

- Przepraszamy pana na chwilę. – Draco widząc, że brunetka powoduję, że Werent zaczyna się denerwować odciągnął ją na bok.

- Co za…- panna Granger nie kryła swojego oburzenia.

- Hermiono spokojnie. Nie możesz wytykać doradcy ministra, że się myli. Ten człowiek ma wielkie wpływy.

- A co mnie to obchodzi, jak on opowiada największe bzdury, jakie słyszałam?

-  No widzisz ty się pytasz, co cię to obchodzi? Ciebie może nic, ale mnie dużo. Po prostu nie rozumiesz mojego świata i zasad nim rządzących. One są dla ciebie niepojęte, bo ty wychowywałaś się, żyjesz i obracasz, na co dzień w innym środowisku. – te słowa ją zabolały, ale nie pozwoliła sobie na to by to zauważył.

- Rozumiem. Wróć do swojego rozmówcy, a ja pójdę do łazienki.  

- Dobrze – uśmiechnął się do niej w swój typowy Malfoyowski sposób i odszedł, aby móc kontynuować rozmowę z Warentem. Patrzyła chwilę na niego, po czym ruszyła do wyjścia. Wcześniej zatrzymując kelnera i prosząc go o drobną przysługę.

Rozglądał się za nią, ale nigdzie nie mógł jej dostrzec.

- Przepraszam, że panu przeszkadzam – popatrzył na stojącego przed nim kelnera – ale panna Granger prosiła o przekazanie panu, że źle się poczuła i wróciła do domu.

- Dziękuję – zmartwił się tym. Dlatego postanowił udać się do domu i sprawdzić czy z nią wszystko w porządku, ale w tym momencie przyczepiła się do niego szefowa departamentu współpracy międzynarodowej czarodziejów. Nie mógł jej tak normalnie spławić, musiał chociaż chwilę z nią porozmawiać.

Zaraz po teleportowaniu się zrzuciła z siebie ubranie i w samej bieliźnie położyła się do łóżka. Nie mogła zasnąć. Rozmyślała nad zdaniami, które wypowiedział Draco. „Mojego świata”. Sądziła, że przestał dzielić świat na swój i jej. Jak widać pomyliła się. Dalej uważał ją za kogoś innego. Kobietę, która w arystokratycznym towarzystwie, co najwyżej może ładnie wyglądać i nie odzywać się. Jego słowa bardzo ja zabolały. Myślała, że to jego zachowanie kilka miesięcy temu było przypadkowe pod wpływem nerwów. Wyszło na to, że on uważał mugoli za takich jak odezwał się wtedy do tamtego człowieka. Była głupia sądząc, że on się zmieni. Nie tak łatwo wyzbyć się swoich przekonań. On dzisiaj to tylko potwierdził. Słysząc jak otwierają się drzwi do mieszkania zamknęła oczy udając, że śpi.

Kiedy wrócił mieszkanie było pogrążone w ciemności i ciszy. Na schodach zauważył rozrzucone szpilki, a na podłodze w sypialni niedbale leżała suknia, która Hermiona miała na sobie dzisiejszego wieczoru. Pomyślał, że musiała naprawdę źle się czuć, jeżeli tak zostawiła swoje rzeczy. Spała na łóżku zwinięta w kłębek. Rozebrał się i położył koło niej.

Kiedy się obudziła na polu było jeszcze ciemno. Leżała patrząc w sufit. Znowu myślała nad jednym i tym samym. Przekręciła głowę patrząc na śpiącego obok mężczyznę. Był taki spokojny kiedy spał. Z ciężkim sercem podjęła tą decyzję. Wstała powoli, jak najostrożniej się dało. Zamarła, kiedy poczuła za sobą ruch, ale na całe szczęście Draco tylko przekręcił się na drugi bok i spał dalej. Kiedy była już ubrana napisała na kartce wiadomość i wkładając ją do koperty zostawiła ją na swojej poduszce. Ostatni raz musnęła delikatnie ustami jego policzek. Opuszczając mieszkanie jej twarz była pokryta słonymi łzami smutku i rozpaczy, ale wiedziała, że nie ma innego wyjścia z tej sytuacji.

Obudziły go promienie słońca wpadające do sypialni. Wskazówki zegara wskazywały godzinę czternastą dwadzieścia. Jego umysł zarejestrował, że Hermiony nie ma w łóżku. Idąc pod prysznic doszedł do wniosku, że na pewno poszła już do pracy. Z tego, co pamiętał miała dzisiaj na jedenastą. Szybki prysznic, kawa i teleportacja do studia. Wrócił jak zawsze wieczorem. Niespotykane było to, że Hermiony nie ma w domu. Postanowił, że jeżeli jej nie ma to w takim razie on tym razem przyszykuje dla nich kolację. Najpierw wszedł na górę by przebrać się z garnituru w luźniejsze rzeczy. Wychodząc z sypialni zauważył, że na poduszce dziewczyny coś leży. Rano albo tego tam nie było, albo za bardzo się śpieszył by to zauważyć. Wziął do ręki białą kopertę i wyciągnął z niej sztywną kartkę pokryta drobnym pismem dziewczyny. Usiadł na łóżku i zaczął czytać.

Drogi Draco,

Wiesz, że życie jest jedną wielką zagadką? Zawsze od dziecka wierzyłam, że przyszłość ma dla nas jakieś plany, których my nie znamy. Ponad dwa lata temu wyśmiałabym kogoś, kto powiedziałby mi, że się z tobą zwiążę. Wtedy po wypadku postawiłam wszystko na jedną kartę i postanowiłam odkryć, jakie zagadki ma dla mnie przyszłość. Nie żałuję tego. Te dwa lata były najpiękniejszymi, jakie spotkały mnie w życiu. Sam wiesz, że mieliśmy wzloty i upadki. Sprzeczki i kłótnie. Ale która para się nie kłóci? Niestety wczoraj odkryłam, że życie ma inne plany wobec mnie, wobec nas. Uświadomiłam sobie, a raczej ty mi uświadomiłeś, że pomimo wszystko jesteśmy z różnych bajek. To tak jakby połączyć związkiem wilka i Czerwonego Kapturka. No tak teraz zapewne podnosisz do góry prawą brew i zastanawiasz się, o czym ja bredzę, bo przecież ty nie znasz tej mugolskiej bajki. To zamiast pary Czerwony Kapturek i Wilk, weźmy za przykład twoją psychiczną ciotkę Bellę i Dumbledora czy zrobienie zakochanych z McGonagall i Crabba. Chyba wiesz, o co mi chodzi? Może i my byliśmy bardziej wiarygodni, ale to tak naprawdę nie miało prawa bytu. Sam wczoraj stwierdziłeś, że nie rozumiem twojego świata, bo żyję i obracam się w innym środowisku. Dwoje ludzi, dwa światy, które są obok siebie, ale nigdy się ze sobą nie złączą. Dlatego postanowiłam odejść. Możesz się wściekać, przeklinać mnie lub wyśmiać. Może nawet cię to nie obejdzie, ale nic to nie zmieni. Widać tutaj nasza wspólna droga się kończy i każdy z nas pójdzie w swoją stronę. Pamiętaj tylko, że na zawsze zapisałeś się w moim sercu. Żegnaj.

                                                                                                          Kochająca cię Hermiona.

Nie wierzył własnym oczą. Raz po raz czytał ten tekst. Sądził, że to jakiś głupi żart. Nalał sobie szklankę ognistej, którą wypił jednym łykiem. Rzucił list na szafkę nocną i położył się na łóżku. Stwierdził, że da jej dzisiejszej nocy spokój. Zapewne Hermiona przemyśli wszystko i wróci do niego mówiąc, że ten jej pomysł i logika były chore. Powiedział jej coś tam, ale przecież nie obraził jej. Tą noc spędził w łóżku z whisky. Rano postanowił, że wróci z pracy wcześniej i będzie na nią czekać. Z takim planem wyszedł z domu.

Siedział w swoim gabinecie, kiedy sekretarka oznajmiła mu, że Hermiona chce się z nim widzieć.

- Część szefie.

- Część słońce i jak tam dyżur? Na oddzielę spokojnie?

- Tak. Na szczęście wszystko w jak najlepszym porządku. Przyszłam do ciebie w pewnej dość delikatnej sprawie.

- W takim razie siadaj.

- Nie. Ja chce tylko dać ci to i wracam do domu. – położyła na jego biurku kartkę i ruszyła do wyjścia. – Do widzenia Bill

- Cześć – zamknęła drzwi w momencie, kiedy on zaczął czytać pismo, które mu dała. Po pierwszej linijce zerwał się za biurka i wybieg na korytarz. Stała przy windach – Hermiono Granger w tej chwili wróć do mojego gabinetu! – miała nadzieję, że zdąży zniknąć choćby z tego piętra, ale nie udało się. Posłusznie wróciła do jego gabinetu.

- Możesz mi powiedzieć, co to jest? – wskazał na trzymaną w ręku kartkę

- Moja rezygnacja.

- Jaka rezygnacja? – nie wchodziła w tłumaczenie tego wszystkiego. Powiedziała mu tylko, że musi odejść. Zgodziła się na jego warunki, chociaż była pewna, że nic to nie da. Jego warunkiem było nie odejście z pracy, ale bezpłatny roczny urlop, który jak coś to może przedłużyć do dwóch lat.

Nie było jej. Godziny mijały, a ona dalej nie wróciła. Zdenerwowany złapał kask i wybiegł na zewnątrz, gdzie odpalając silnik ruszył do wschodniej części Londynu. Zatrzymał się na niewielkim osiedlu. Dobijał się do jej domu, ale nikogo w nim nie było. W szpitalu powiedzieli mu, że skończyła dyżur jakieś trzy godziny temu. Wtedy spotkał Billa, który poinformował go, że Hermiona chciała odejść z pracy, ale w końcu wzięła roczny lub dwuletni urlop. Słysząc to czół jak nogi uginają się pod nim. Pędem rzucił się do motocykla i ruszył z powrotem do apartamentowca w którym mieszkali. Dołapał Rudą, ale ona też nie wiedziała gdzie jest szatynka. W czasie kiedy on siedział w domu, a potem szukał jej Hermiona spakowała wszystkie rzeczy do samochodu i odpalając silnik ruszyła w drogę. W momencie, kiedy Draco rozmawiał z Rudą stała na promie przepływającym przez kanał La Manche i wyrzuciła swoją komórkę do wody. Chciała się odciąć. Nikt nie wiedział o tym, że postanowiła wrócić do Francji. Gnała przed siebie autostradami pewnie trzymając kierownicę. Tam gdzie nikt jej nie znajdzie. Kiedy tylko minęła tabliczkę z nazwą miejscowości Allasio na jej smutnym obliczu zagościł uśmiech. To tutaj w tej malutkiej wiosce odnalazła spokój po chaosie wojny. I z tego spokoju zrezygnowała na rzecz pracy w Mungu. Zaparkowała pod niedużym domkiem. Kiedy tylko weszła do środka usłyszała jak ktoś zmierza ku niej z salonu.

- Doktor Hermiona?! – ciemnowłosa młoda Francuzka rzuciła się jej na szyję i przytuliła do siebie

- Witaj Leo. W końcu wróciłam – słysząc to kobieta uśmiechnęła się. Lea była rok młodsza od panny Granger. Pomagała Hermionie w gabinecie prowadzonym przez szatynkę zanim ta wyjechała do Anglii. Pracowała z nią zarówno w przypadkach magicznych jak i mugolskich. W czasie pobytu Hermiony w Londynie Leo  opiekowała się jej domem.

Próbował jakoś się dowiedzieć gdzie zniknęła, ale jego determinacja i nadzieja traciły na silę dzień po dniu. Dobrze wiedział, że jeżeli Hermiona coś zaplanowała realizowała swój plan perfekcyjnie. I tak było tym razem. Panna Granger zapadła się pod ziemie.

***

Szatynka wróciła do pracy, jako miejscowy lekarz. Po trzech miesiącach odezwała się do Gin, ale nie zdradziła jej miejsca, w którym jest. Załatwiła sprawy tak by dostarczano do niej sowią pocztą tylko korespondencję od rodziców i Rudej. Czas mijał, a ona pogrążyła się w pracy i życiu wioski. On pracował i wracał do swojego dawnego „ja”, czyli imprez i kończenia prawie codziennie w łóżku z inną dziewczyną. Minęły trzy lata odkąd znowu zamieszkała we Francji. Starała się nie myśleć o Malfoyu, ale nie było to takie łatwe. Szczególnie, jak co jakiś czas jego zdjęcie znajdowało się w jednej z magicznych gazet, która dostarczała jej sowia poczta. Hermiona zdawała sobie sprawę z tego, że nie zwiąże się z nikim na stałe. Utwierdzała ją w tym przekonaniu irytacja, jaką w niej powodowało zainteresowanie mężczyzn jej osobą.  Miała już dość samotności, dlatego podjęła poważną decyzję. Nie chciała być sama do końca życia, dlatego w specjalnym dziale francuskiego ministerstwa magii złożyła podanie o adopcję dziecka. Takim to sposobem stała się mamą zastępczą dla czteroletniej Laury. Małego słoneczka, które zawładnęło całym sercem kobiety i pomogło jej przestać tak często myśleć o blondwłosym arystokracie mieszkającym w Anglii.

Tego dnia słońce świeciło dość mocno. Piła kawę, a Laura jadła śniadanie. Do środka przez kuchenne okno wleciała sowa zostawiając dwie gazety. Hermiona zapłaciła za nie chowając pieniądze do woreczka przywiązanego do nogi ptaka. Uśmiechając się do córeczki rozłożyła prasę z zamiarem zapoznania się z tym, co się dzieje w Anglii. Widząc pierwsza stronę Proroka zamarła.

- Maman (franc. mama) skoncylam?

-  Dobrze kochanie. Mamusia ma coś do załatwienia, dlatego poproszę Le by zabrała cię na plac zabaw, a ja później do was przyjdę – płynną francuszczyzną poinformowała córeczkę o swoich planach. Mały aniołek wykrzywił buzię, ale grzecznie wykonała prośbę mamy i poszła z Leą. Hermiona zabierając gazety wyszła z domu. Usiadła na plaży między skałami i rozłożyła Proroka. W tym momencie zaczęła płakać. Na pierwszej stronie zamieszczono zdjęcie Draco obejmującego w pasie Veroniq. Zdjęcia się poruszały. Mężczyzna miał znudzoną minę, a ona uśmiechała się z wyższością. Nagłówek aż raził w oczy „Dziedzic fortuny Malfoyów bierze ślub ze sławną modelką – zostały już tylko dwa miesiące!”. Czytając artykuł rozpłakała się jeszcze bardziej niczym małe dziecko. Była pewna, że prędzej czy później Draco zaręczy się z kimś i weźmie ślub. Ale to nie miało teraz znaczenia. W tej chwili jej gojące się serce pękło na pół. Dwa miesiące później wyrzuciła gazetę nawet jej nie czytając. Nie miała ochoty na obszerny artykuł z wystawnego ślubu.

7 lat później:

Spacerowała po zatłoczonej Pokątnej. Jedenastoletnia Laura zaczynała w tym roku naukę w Hogwartcie, dlatego wybrały się zrobić potrzebne zakupy. Mały uparciuch postanowił, że będzie uczył się w tej szkole, co jej mama. Na nic się zdały tłumaczenia panny Granger, że Beauxbatons też jest dobrą szkołą. Hermiona nie chciała być daleko od córki, dlatego postanowiła wrócić i zamieszkać znowu w swoim domu, który od jej wyjazdu prawie dziesięć lat temu stał zamknięty na cztery spusty. Pozwoliła postawić córce na swoim, bo ta decyzja nie była zła. Miała tylko nadzieję, że Laura pokocha Hogwart tak jak kiedyś ona. Szły oglądając rzeczy na wystawach. Słuchała jak jej córka wszystko komentuje rozemocjonowanym głosem. W pewnym momencie Hermiona przestała słuchać. Jej uwagę przyciągnął przystojny dojrzały mężczyzna w czarnym garniturze o włosach koloru platyny. Szedł mijając ludzi, którzy tłoczyli się wokół sklepów. Był tak samo przystojny jak wtedy, kiedy widziała go po raz ostatni. 

Nie wierzył własnym oczom, że to ona. Stała tam patrząc na ciemnowłosą nastolatkę. Piękniejsza i jeszcze bardziej pociągająca niż w jego wspomnieniach. Kobieta, o której śnił i marzył będąc ze swoją żoną. Kobieta, która przeklinał za każdym razem, kiedy jego myśli przywoływały jej obraz i wspomnienia tamtych wspólnych dni. On dyskretnie obserwował ją, a ona jego. Szli w swoim kierunku. Zrównali się, przeszli obok siebie. Żadne z nich się nie odezwało. Byli dla siebie jak dwoje obcych, nic nieznaczących dla siebie ludzi.  

KONIEC

---

Stop! Gdzie, jaki koniec!? Jestem autorką tego tworu i mogę z nim zrobić, co chcę. Ja lubię szczęśliwe zakończenia, dlatego jeżeli tylko masz ochotę drogi czytelniku wróćmy do momentu, kiedy Hermiona znalazła się we Francji i wróciła do pracy, jako miejscowy lekarz, a Draco jej szukał.

---

Po trzech miesiącach odezwała się do Gin, starając się o to by dostarczano jej listy tylko od rodziców i Rudej. Ignorowała każdą zmiankę przyjaciółki o Draconie. A on? Starał się normalnie żyć. Pracował i imprezował, ale za każdym razem, kiedy poznawał jakąś fajną dziewczynę i lądował z nią w łóżku porównywał ją do Hermiony. Odkąd zniknęła przemyślał wszystko, co się wtedy stało. Zdał sobie sprawę, że naprawdę musiał mocno ją zranić tymi słowami. Chciał to naprawić, ale nie wiedział jak. Szatynka zapadła się pod ziemię i nikt nie wiedział, gdzie ja znaleźć. Pół roku później sprawy przybrały niespodziewany obrót. Hermiona siedziała na plaży czytając książkę. Nagle jej uwagę przykuł jakiś krzyk. Wstała i zaczęła patrzeć w stronę morza. Zauważywszy topiącego się chłopaka zrzuciła się mu na pomoc. Dwa dni później ze wściekłością wrzuciła Proroka do kosza. Nie wiedziała skąd się o tym wszystkim dowiedzieli, ale nie podobało jej się to. Gdy tylko przeczytała pierwszą stronę ogarnęła ją złość. Zamieszczone zdjęcie przedstawiało młodego chłopaka, którego uratowała.

Mój Anioł Stróż – Pani Doktor

Ludzie potrafią wykazać się odwagą. Jedną z takich osób jest magomedyk Hermiona Granger, przyjaciółka Harrego Pottera, lekarz pracująca w małej wiosce Allasio leżącej nad lazurowym wybrzeżem we Francji. W środę uratowała życie czternastoletniemu Theo. Wywiad z ocalonym chłopcem na stronie 5.

Przeczytał artykuł i z szerokim uśmiechem na twarzy odłożył gazetę na stolik. Przebrawszy się w wygodne ubranie, zabrał papiery i kluczyki. Już po chwili autostradą na południe od Londynu jechało nietypowe Lamborghini z zielonymi płomieniami na drzwiach.

Jak zawsze, kiedy zbliżał się wieczór ubrana w krótkie spodenki, bluzkę na ramiączkach i adidasy biegła brzegiem morza. To był już tak jakby jej rytuał. Codzienny jogging po plaży. Uśmiechała się do nielicznych mieszkańców, którzy jeszcze spacerowali i oglądali zachód słońca. Kierowała się już do wyjścia znajdującego się najbliżej jej domu, kiedy stanęła jak zamurowana. Nie wierzyła własnym oczą. Na schodach stał blondwłosy mężczyzna, a promienie zachodzącego słońca odbijały się w jego czarnych okularach. Myślała, że to halucynacja, ale nie była dzisiaj długo na słońcu. Większość dzisiejszego dnia spędziła w gabinecie.

- Cześć Granger, sielankowa okolica – kpiący uśmiech przyozdobił jego twarz. Ściągnął okulary i popatrzył na nią tymi zimnymi stalowoszarymi oczami. – Twoja pomocnica, jak dobrze pamiętam jej imię Lea, powiedziała mi gdzie jesteś.

- Co ty tu robisz? – w jej głosie nie było słychać zadowolenia.

- Przyjechałem cię odwiedzić.

- To niepotrzebnie straciłeś wiele godzin na jazdę, wracaj do Londynu. Nic tu po tobie. – przeszła obok niego i skierowała się do swojego domu. Szedł za nią. Zatrzymała się na tarasie przy tylnych drzwiach – Daj mi święty spokój. Odczep się ode mnie. – zatrzasnęła drzwi. Patrzyła jak odchodzi, czując znowu ten piekący ból w okolicy klatki piersiowej. Nie chciała, ale musiała tak postąpić. Jak sądziła nie było innego wyjścia. Już jakiś czas temu pogodziła się z tym, że nie mogą być razem. Przynajmniej próbowała sobie wmówić, że z tym się pogodziła.

 Godzinę później pojawiła się u niej Lea.  Jak zawsze w piątki popołudniu wyciągała ją do niewielkiego pabu, gdzie grał miejscowy zespół. Siedziały przy swoim stałym stoliku ustawionym w kącie i pijać piwo słuchały jak grają. Przeważnie były to jedne i te same kawałki. (Lifehouse- Whatever It Takes) Nowy kawałek, który zaczęli grać był miłą odmianą. Hermiona nie wierzyła własnym uszom. Znała ten głos, aż za dobrze. Nie pomyliłaby go z żadnym innym. Wyrył się w jej pamięci już wtedy, kiedy słyszała go pierwszy raz przypadkiem u niego w domu. Blondwłosy przystojny mężczyzna stał przy mikrofonie i śpiewał grając na gitarze. Spojrzenie swoich stalowoszarych tęczówek utkwił w niej 

Zduszony uśmiech zniknął z twojej twarzy

Zabija mnie to, że ranię cię w taki sposób

Najgorsze jest to, że nie zdawałem sobie z tego sprawy

Teraz masz milion powodów by odejść

Lecz jeśli dałoby się znaleźć powód, byś została

Zrobię wszystko, co będzie trzeba

By to odwrócić

Znam stawkę

Wiem, że cię zawiodłem

I jeśli dasz mi szansę

Uwierz, że mogę się zmienić

Ocalę nasz związek niezależnie od tego, co trzeba będzie zrobić

Podszedł do niej i odłożył gitarę. Teraz na prowizoryczną scenę wyszedł chłopak, który zawsze śpiewał z tym zespołem i kontynuował piosenkę, którą zaczął śpiewać Draco.

- Malfoy…- zabrakło jej słów. Stała i patrzyła w te zimne oczy, które ku jej zdziwieniu wyrażały w tym momencie tyle emocji. To było dziwne zjawiskio.

- Przepraszam. Za te słowa wypowiedziane wtedy. – mówił trochę chaotycznie - Nie ma mojego świata. Znaczy jest. Jest, ale nie zawsze. To znaczy jest. Jest tylko wtedy, kiedy ty jesteś ze mną. Bo bez ciebie świat jest do dupy. Oleje wszystkie bankiety, bale i co tam jeszcze będziesz chciała. Tylko wróć. Daj mi szanse, zmienię się – nie spodziewała się po nim takich słów – Byłem skończonym kretynem.

- Nie da się zaprzeczyć – uśmiechnęła się do niego.

- Cicho siedź. – złapał ją i przyciągając do siebie mocno pocałował.

Dwa lata później prorok rozpisywał się na temat ślubu dziedzica fortuny Malfoyów z vice dyrektorką świętego Munga Hermioną Granger. Wrócili właśnie z miesiąca miodowego. Siedzieli na sofie w swoim salonie, ona czytała książkę, on przytulał ją i bawił się kosmykiem jej włosów.

- Jestem ciekawy, co jeszcze nas czeka. – słysząc jego słowa odłożyła książkę i popatrzyła na niego z zagadkowym uśmiechem.

- Wszystkich zagadek przyszłości teraz nie poznamy, ale ja znam jedną.

- Tak, a jaką?

- No nie wiem czy ci to mówić. – roześmiała się widząc jak zaczyna mrużyć oczy i niebezpiecznie się uśmiechać.  – Za osiem miesięcy pojawi się tutaj mały szkrab – nie rozumiał jej słów. Było to spowodowane jego małym szokiem.

- Co masz na myśli? - jakoś udało mu się wydukać te słowa

- To, że za niedługo zostaniesz tatą.

- Co!?Zostanę tatą! – z radości zerwał się z sofy i biorąc ją na ręce zaczął kręcić się w kółko. – Będę miał syna! – on krzyczał, a ona śmiała się na głos

- Kochanie musze cię zmartwić, tą zagadkę poznasz dopiero za jakieś trzy miesiące.

- Nieważne i tak to będzie najcudowniejsze dziecko na ziemi. – postawił ją na ziemi i mocno pocałował.

- Kocham pana panie Malfoy.

- A ja kocham panią, pani Malfoy. – stali przytuleni patrząc w ogień strzelający w kominku rozmyślając o swojej przyszłości.

---

Wiem trochę tego wyszło, ale inaczej być nie mogło. I na tym kończy się historia Zagadek przyszłości. Na początek chciałabym podziękować kilu osobą: 

Foi – Za to, że dzięki rozmową z tobą postanowiłam napisać i opublikować to opowiadanie

Lenni – Za cierpliwość do moich pytań, które niekiedy są naprawdę dziwne i absurdalne.

Azothia – Za to, że pomimo protestów i gróźb z powodu tego, w jakim momencie kończę notki nie zamordowałaś mnie. Wiem, że to było denerwujące.

Arianna – Za to, że pomimo trudności z dostępem dalej jesteś i czytasz. (I jednak tak jak mówiłaś Wilk może być z Kapturkiem xD)

Poem – Za bezwarunkową miłość, jaką obdarzyłaś to opowiadanie. I przepraszam za te nieprzespane noce ( chyba wiesz, o czym mówię) i problem z „Chłopami” :D

Otka - Za twoje marudzenie na forum o nową część, które często powodowało, że zaczynałam ją pisać.

Powinnam wymienić jeszcze tutaj wiele osób, ale musiałabym pisać i pisać. Dlatego wybaczcie, że tego nie robie. Jedyne, co mogę to podziękować wam wszystkim za to, że byliście i śledziliście historię naszych bohaterów. Dziękuję wam, bo wasza obecność i komentarze motywowały mnie do pisania. Chce też podziękować tym, co czytali, chociaż nie zostawiali komentarze. Wiem, że nie zawsze ma się ochotę komentować. Jeszcze raz wielkie DZIĘKUJĘ dla wszystkich. Naprawdę to wiele dla mnie znaczy, że poświęciliście czas na czytanie Zagadek.