11. Odkryłaś to, że jestem czarownicą

Dziewczyna poczuła, że ktoś siada koło niej. Otworzyła leniwie oczy, by po chwili je zamknąć. Koło niej siedział blondwłosy chłopak zapatrzony w tafle wody na jeziorze, tak przynajmniej sądziła, ale naprawdę, gdy miała zamknięte oczy, chłopak przyglądał się jej. Podziwiał delikatne rysy twarzy i pofalowane włosy.

- Masz jakiś interes do mnie, czy tylko tak siedzisz?

- Przyszedłem pogadać, jeśli można? Widziałem, że znajomi zostawili cię samą i myślałem, że będziesz miała ochotę na rozmowę - Dziewczyna otworzyła oczy i usiadła opierając sie o pień drzewa. Z zaciekawieniem popatrzyła na chłopaka.

- Jestem Michael Rennet, Ravenclaw 7 rok, aktualnie Gryffindor.

- Hermiona Granger, Griffindor 7 rok, aktualnie Slytherin. Już wiem skąd kojarzę twoją twarz. Mamy razem runy.

- Tak zgadza się ... - rozmowa rozkręciła się na dobre. Ani Hermiona ani Michael nie mieli pojęcia, że ktoś ich obserwuje. Pewien chłopak siedział na parapecie w swojej sypialni.

*** Cofnijmy sie jakieś kilka chwil wcześniej

Po rozmowie Zabini zostawił Draco samego. Chłopak podszedł do okna i usiadł na parapecie, przyglądał się siedzącym na błoniach ludziom. Już nie raz pochwalił w myślach Salazara, że postanowił wybudować pokój wspólny w lochach, a dormitoria w najniższych wieżach zamku. Między ludźmi przebywającymi na błoniach rozpoznał Pottera z Rudą, a niedaleko nich Weasleya z jakąś gryfonką z ich rocznika.

/ Potter, Weasley i jego siostra są na błoniach to gdzieś musi być Mionka. Kuźwa ja jestem Malfoy, od kiedy ja mówię na szlame - Mionka!!!?/ Nie musiał długo szukać, już po chwili zauważył leżącą pod drzewem dziewczynę. Jej twarz oświetlały promienie słońca. / Jak ona niewinnie teraz wygląda, jak dziecko. Co to za koleś koło niej siada?/  Chłopak zaczął przyglądać się uważnie osobie siedzącej koło Hermiony. Był wściekły, nie wiedział dlaczego. Obecność tego chłopaka i uśmiech na twarzy Hermiony kiedy z nim rozmawiała, wprawiały go w złość.

***

- Rany jak późno, pora obiadu już dawno minęła. Ja muszę już lecieć umówiłam się z przyjaciółką, że spotkamy się przed kolacją.

- Może cie odprowadzę?

- Nie dzięki, dam sobie radę.

- Ok jak chcesz, ale mam nadzieje, że jeszcze sie spotkamy.

- Bardzo chętnie, tylko nie wiem kiedy. Ale jakby, co to wyśliń mi sowę. Na razie.

- Cześć - chłopak patrzył chwilę za odchodzącą szybko dziewczyną.

***

- Ginny przepraszam cię za spóźnienie, ale sie zagadałam. - wysapała zdyszana po biegu gryfonka.

- Tak widziałam. Musisz mi wszystko opowiedzieć.

- Nie ma czego opowiadać, to raczej ty będziesz musiała mi coś wytłumaczyć, a dokładniej, co jest pomiędzy tobą a Harrym, ale zrobisz to po kolacji. Teraz chodź, bo jestem strasznie głodna. Z czego się śmiejesz?

- No, bo mówisz jak Ron .

- Ginny ty wiedźmo jesteś okropna!

- No, co ty nie powiesz? Odkryłaś moja tajemnice o tym, że jestem czarownicą. O nie, co teraz będzie, wszyscy się dowiedzą! - mówiąc to zrobiła komiczna minę. Obie wybuchły śmiechem.

- No dobra koniec tego, uspokój się – powiedziała starsza z gryfonek, której ze śmiechu poleciały łzy - chodź już na tą kolacje - mówiąc to wyszła z pokoju.