Kiedy słońce zachodzi... 2.

Dzisiejszy dzień należał do młodych projektantów. Dlatego też nie brała udziału w żadnym pokazie. Postanowiła oglądnąć jeden czy dwa pokazy, a potem chciała odwiedzić rodziców. Tak rzadko bywa w Anglii, dlatego nie mogła przepuścić takiej okazji. Bez kiwnięcia palcem dostała miejsce w pierwszym rzędzie. Z zaciekawieni oglądała propozycję młodych projektantów, którzy próbowali przebić się do czołówki. Była dumna widząc jak Ines z podniesioną głową idzie pewnie po wybiegu. Widać było, że dziewczyna sobie świetnie radzi i ma szansę wysoko zajść w tym zawodzie.

- O wiele lepiej ci w naturalnym wyglądzie Granger. – nawet nie odwróciła głowy. Przewróciła tylko oczami, ale nie mógł tego zobaczyć, bo siedział za nią w drugim rzędzie.

- Nie przeszkadzaj mi Malfoy, oglądam pokaz. - syknęła

- No wiesz…, ała – dostał łokciem w żebra od Anabell, która siedziała obok niego. Gdy tylko pokaz się zakończył udała się za kulisy by porozmawiać i pogratulować Ines. Poinformowała ją, że nie będzie jej już dzisiaj i ma uważać na siebie podczas bankietu.

- Przepraszam – po wyjściu za kulis spotkała blondynkę, która była wczoraj na pokazie z Malfoyem.

- Słucham? – uśmiechnęła się do niej, widząc to blondynka się zarumieniła.

- Czy mogłabym prosić o autograf?

- Oczywiście. – Hermiona wzięła od niej swoje zdjęcie i flamaster.

- Dla kogo.

- Anabell.

- Proszę bardzo.

- Dziękuję. Podziwiam panią. Jest pani dla mnie wzorem

- Dziękuję to bardzo miłe, ale pani chłopak nie byłby chyba zadowolony słysząc te słowa. – po jej wypowiedzi ta niziutka blondynka popatrzyła na nią dziwnie.

- Chłopak?

- Draco Malfoy. – jasnowłose dziewczę roześmiało się.

- Draco to mój kuzyn i on nie ma nic do tego, co ja mówię, myślę i robię.

- Przepraszam, wczoraj pomyślałam…

- Nic nie szkodzi.

- Przepraszam, ale ja muszę już iść – odeszła szybko, zanim mężczyzna o platynowych włosach zdążył do nich podejść.

- O czym rozmawiałaś z Granger?

- Wzięłam od niej autograf i musiała gdzieś iść.

Już dawno nie jadła tak dobrego obiadu. Z resztą zawsze uważała, że jej mama jest najlepszą kucharką na świecie. Nie miała wyrzutów sumienia z powodu tego ile zjadła. Stwierdziła sobie, że te kalorie spali podczas joggingu. Było jej tak dobrze, że postanowiła nie wracać na noc do hotelu. Ku radości rodziców postanowiła spędzić noc w swojej starej sypialni. Raz mogła sobie na to pozwolić. Jak tłumaczyła mamię tylko raz, bo będąc w hotelu zawsze jest na miejscu, gdzie odbywają się pokazy. Kiedy w końcu przebrana w piżamę siedziała na swoim łóżku z sentymentem patrzyła na tak dobrze znaną jej tapetę w drobne różyczki. Na korkowej tablicy poprzyczepiane były pinezkami małe karteczki z jej notatkami i stare pocztówki od przyjaciół. Nawet tego mama nie wyrzuciła. Podeszła do biblioteczki, gdzie przed przeprowadzką zostawiła kilka książek. Wyciągnęła jedną i siadając na łóżku zaczęła czytać. Nagle czas stanął w miejscu, a raczej się cofnął. Znowu była zwyczajną siedemnastolatką, która była szarą myszką, niemażącą o wielkim świecie. Jej rozmyślania, przerwało stukanie w szybę. Wstała i otworzyła okno wpuszczając do środka czarnego puchacza. Odebrała od niego list, a on od razu wyfrunął z pokoju.

„… niewinność zostaje zastąpiona przez żądzę…”

Znowu to samo pismo i niezrozumiały wers. Postanowiła się tym nie przejmować, ale nie znaczyło to, że te kartki nie budziły w niej ciekawości. Na pewno się nie bała. Nie raz dostawała dziwne listy i nauczyła się, że nie należy brać wszystkiego do siebie.

Obudziło ją poranne słońce wpadające przez okno do jej sypialni. Dawno już nie czuła się tak dobrze. Była w ukochanym domu, przez szparę pod drzwiami wkradał się zapach naleśników, które mama smażyła w kuchni na dole. Wstała i weszła do łazienki. Wyszła z niej w grubym ciepłym szlafroku. Nie chciało jej się na razie przebierać z piżamy. Zeszła na dół. Pani Granger stała przy kuchence, a ojciec siedząc przy stole pił kawę i czytał gazetę. Z uśmiechem usiadła i do kubka nalała sobie czarnej kawy.

- Jedź córuś. Na pewno, na co dzień nawet nie jesz porządnego śniadania.

- Mylisz się mamusiu. Zawsze jem śniadanie. Nie zamierzam popaść w anoreksję.

- Bardzo mądrze kochanie. Mówiłem ci Kate, że nasza córka dobrze o siebie dba – pan Granger uśmiechnął się do żony. Śniadanie minęło im na luźnych pogawędkach. Po południu Hermiona wróciła do hotelu, by po odprężającej kąpieli zejść na dół, gdzie oddała się w ręce stylistek, które miały przyszykować ją do pokazu. Dzisiejsze show była inne niż wszystkie. Ubrania były bardziej skąpe w dużej mierze odsłaniające bieliznę. Jeszcze w Stanach, kiedy Hermiona zobaczyła projekty stwierdziła, że ta kolekcja będzie seksowna, a nawet trochę wyzywająca. Do tego projektant wymyślił sobie, że na wybieg będą wychodzić w towarzystwie mężczyzn. Zresztą pokazy Marka zawsze były ekstrawaganckie, a niekiedy nawet lekko perwersyjne. Przypominały bardziej mini przedstawienia niż klasyczny pokaz mody. Dzisiejszego wieczoru Hermionie na wybiegu miał towarzyszyć Ian. Jeden z bardziej wziętych modeli. Przystojny Argentyńczyk, marzenie milionów kobiet. Panna Granger stała cierpliwie, kiedy jedna z asystentek nacierała całe jej ciało oliwką by wydawało się mokre i rozgrzane. Dzisiejszy występ miał na celu przypominać ludzi z buszu, którzy są nieokrzesani i naładowani różnymi emocjami. Miłością, pożądaniem i nienawiścią. Usłyszała zapowiedź i machina ruszyła. Siedziała spokojnie czekając na swoja kolej. Kiedy Ian kiwnął jej głową podeszła do niego i ustawiła się obok. Ich zadanie nie było łatwe. Wyszli na wybieg. Hermiona jak zawsze szła pewnie, jej oczy były lekko przymrużone, a usta kusząco rozchylone. Ian szedł za nią. Emanowała od niego złość. Kiedy koniec wybiegu był niedaleko, dziewczyna się zatrzymała, a on podchodząc do niej złapał ją za włosy i brutalnie odchylił jej głowę do tyłu. Oczywiście wszystko mieli przećwiczone wcześniej, dlatego robił to z wyczuciem tak, by modelka nie czuła bólu, a żeby wyglądało to wiarygodnie. Próbowała się wyrwać niczym dzikie zwierze złapane w sidła, ale nic to nie dało. Jej oczy rozszerzyły się ze strachu, a on nachylając się nad nią drapieżnie się uśmiechnął. Pocałował ją w wyeksponowaną w takiej pozycji szyję jakby chciał ją ugryźć. Puścił ją. Wyprostowała się i w równej linii mierząc się wzrokiem niczym zwierzęta podczas starcia wrócili z powrotem wybiegiem za scenę. Pokaz się skończył. Wyszła z powrotem za kulis razem z projektantem i resztą modelek oraz modelami. Dzisiejszy pokaz był jednym z lepszych, które można było oglądać. Również dzięki tak zaskakującej roli, jaką odegrała Hermiona Granger. Wiadomo było, że jutro rano jej zdjęcia z tego pokazu będą gościć na większości okładek. Publiczność była zaskoczona i zachwycona. Blondyn z uwagą śledził każdy jej ruch podczas tego pokazu. Perfekcyjnie odgrywała swoją rolę. Strach, pożądanie i dzikość. Chciał żeby patrzyła się takim wzrokiem na niego. Lekko go zszokowała. Ona taka przykładna cnotka z gryfindoru ubrana w dość skąpe ubranie emanująca seksem i pożądaniem.

Zaraz po zakończeniu udała się do swojego apartamentu. Wskoczyła pod prysznic by zmyć z siebie tłusta oliwkę. Za pomocą kilku zaklęć wysuszyła i uczesała włosy. Delikatny makijaż, sukienka i już mogła zejść na dół do sali bankietowej. Kiedy tylko weszła do środka podszedł do niej młody chłopak w hotelowym uniformie. Posłaniec wręczył jej długą, krwistoczerwoną różę. Nie umiał odpowiedzieć na pytanie, od kogo dostała ten kwiat. Kiedy odszedł ściągnęła mały bilecik i przeczytała go.

„…wystarczy jeden krok by oddać się w ich władanie…”. Znowu to samo. Zaciągnęła się intensywnym zapachem kwiatu.

- Niezły występ Granger – poczuła ciepły oddech na swoim karku i zapach intensywnych męskich perfum. Odwróciła się do stojącego za nią mężczyzny.

- Dzięki Malfoy. Nie sadziłam, że tak lubisz pokazy mody by być na każdym. – wziął dwa kieliszki szampana z tacy przechodzącego kelnera i podał jeden kobiecie.

- Sama wiesz, że te pokazy to jedno z ważniejszych wydarzeń. Do tego lubię popatrzyć na piękne kobiety. Z reszta nie tylko ja – kiwnął głową, a ona popatrzyła w skazanym kierunku. W jednym z rogów sali stała znana jej z widoku rudowłosa modelka w towarzystwie Blaise Zabiniego, który dość sugestywnie trzymał rękę na plecach dziewczyny. Nie mogła powiedzieć, że trzymał jej rękę na tyłku, ale nie trzymał jej też zupełnie tylko na plecach.

- Kto co lubi – skwitowała widziany obrazek. Zdziwił się, że nie uciekła od niego. Stała sobie jakby nigdy nic i rozmawiała z nim. Rozmowa była przyjemna zarówno dla niej jak i dla niego. W pewnej chwili przeprosiła i odeszła w stronę projektanta by zamienić z nim kilka słów. Znalazł się z powrotem przy niej, kiedy wychodziła z sali.

- Już wychodzisz? – zatrzymała się i popatrzyła w te stalowoszare oczy, które w przygaszonym świetle przypominały płynne srebro.

- Tak, jestem zmęczona – nie wiedziała, ale czuła jakieś dziwne wibracje między sobą, a mężczyzną.

- Może cię odprowadzić? – od tak najzwyklejsza, dżentelmeńska propozycja.

- Dziękuję, ale mieszkam tutaj w hotelu. Dam sobie radę. Dobranoc Malfoy.

- Dobranoc Granger – patrzył za nią do czasu, aż weszła do windy.  Idąc do pokoju recepcjonista poinformował ją, że zostawili w jej pokoju przesyłkę. Po wejściu zobaczyła na stoliku małe czarne pudełeczko. Kiedy otworzyła je, jej oczą ukazała się piękna bransoletka. Podniosła ją i oglądnęła. Misternie wykonane róże łączyły się ze sobą tworząc srebrny sznurek. Przyozdobiony ślicznymi przeźroczystymi kryształkami. Odłożyła ją i wzięła do reki białą karteczkę. Tak jak się spodziewała znowu to samo pismo.

„…rozpalić w sobie dzikość…”

Odłożyła pudełko na szafkę i udała się do sypialni. Była zbyt zmęczona by myśleć o tych dziwnych wersach. Musiała się wyspać. Jutro miał się odbyć ostatni dzień pokazów. Potem wracała do Stanów.

Kolejny dzień był zwariowany. Wszyscy gdzieś pędzili chcąc jak najlepiej przyszykować ostatni finałowy pokaz. Hermiona rano wzięła udział w próbach do pokazu. Po południu oglądnęła pokaz wiosna-lato na przyszły rok oraz pokaz ubioru biurowego. Od godziny 18 siedziała za kulisami pozwalając stylistką szykować ją do wyjścia na wybieg. Ostatnie widowisko było pokazem sukien ślubnych, który wypadł perfekcyjnie. Była zmęczona, ale pojawiła się na chwile na bankiecie, bo tak wypadało. Zszokowała się, kiedy po powrocie połowa hotelowego salonu jej apartamentu wypełniona była długimi krwistoczerwonymi różami ustawionymi w wazonach z przyczepianymi do nich karteczkami. Podeszła i odczepiła jedną z nich. Przebiegła wzrokiem po kilku wersach. Nagle coś jej wpadło do głowy. Znalazła notes i długopis. Wyszukała wszystkie wcześniejsze karteczki, odczepiła nowe, które były ponumerowane i zaczęła spisywać.

„Kiedy słońce zachodzi, na świecie zaczyna królować ciemność

niewinność zostaje zastąpiona przez żądzę

wystarczy jeden krok by oddać się w ich władanie

rozpalić w sobie dzikość

raz rozpalonej nie da się ugasić

ty księżniczka światła, ja pan ciemności

wciągnę cię do mego świata

poznam wszystkie twoje żądze

zniewolę cię sobą, pokaże ci dzikość

zniszczę niewinność

posiądę na własność, na zawsze, na wieczność”

Przeczytała całość. Wydawało jej się, że tekst przesycony jest lekko erotyzmem. Wzdrygnęła się słysząc pukanie do drzwi. Odłożyła notatnik na stolik i poszła otworzyć.

- Cześć piękna – twarz bruneta przyozdobił uśmiech.

- Cześć Allan, wejdź. – odsunęła się przepuszczając go w drzwiach. Mężczyzna gwizdnął widząc ilość kwiatów przyozdabiającą salon. Skwitowała to uśmiechem. Allan Pred był jednym z bardziej znanych fotografów magicznego świata, z którym Hermiona dość często pracowała.

- Napijesz się czegoś? – zaproponowała, gdy mężczyzna rozsiadł się w fotelu.

- Nie, dziękuję. Przyszedłem do ciebie z propozycją. Słyszałaś zapewne o firmie Sfinks.

- Londyńska firm jubilerska, która zdobywa coraz większe uznanie na świecie? 

- Zgadza się. Dzisiaj prezes Sfinksa zaproponował mi żebym wykonał sesję promocyjna dla nowej kolekcji. Rozmawiałem z nim trochę i dobrze wiedział, że często ze sobą współpracujemy. Szybko dzisiaj znikłaś, dlatego nie mógł osobiście cię o to zapytać.

- O co? – podejrzewała do czego Allan zmierza.

- Czy zachciałabyś zostać twarzą nowej kolekcji Sfinksa?

- Sam dobrze wiesz, że teraz mam przez dwa tygodnie sesje na Florydzie

- Wiem. W końcu sam jedną mam wykonać.

- Tak? Nie wiedziałam. Wiesz zastanowię się nad tym i dam ci znać za kilka dni. Dobrze?

- Pewnie.

Przez następne dwa tygodnie Hermiona ciężko pracowała. Kilka sesji, reklama nowych perfum. Ale po kolejnej rozmowie z Allanem przyjęła propozycję od prezesa Sfinksa. Zastukała we frontowe drzwi.

- Hermiona? – pani Granger zaskoczona popatrzyła na córkę stojąca na ganku z walizką w ręce.

- Cześć mamo. Wiem, że niedawno się widziałyśmy, ale czy znajdzie się tutaj lokum na jakiś czas? – starsza kobieta słysząc te słowa z rozpromienioną twarzą przytuliła córkę. Siedząc w salonie Hermiona wytłumaczyła rodzicom, że jakiś czas zostanie w Londynie, bo ma do wykonania kilka sesji zdjęciowych i nakręcenia kilka reklam. A nic nie stało na przeszkodzie by mogła przez ten czas mieszkać w rodzinnym domu.

---

Do usłyszenia dopiero gdzieś pod koniec sierpnia.